ما هنوز در هنوزیم...
آنها می گویند زندگی پر پیچ و خم است... راست می گویند... جاده ی بی خودی دارد یک طرفه هم هست، وقتی واردش می شوی فقط باید بروی و بروی حتی اگر دوست هم نداشته باشی باز هم می بینی که این جاده را داری طی می کنی می روی و مدام ناشناخته ها را می بینی خدایی که هست و زندگی ای که مدام از دست می رود و جااده ای که گاهی باریک می شود آنقدر باریک که می چسبد به گردنت و حس می کنی می خواهد خفه ات کند گاهی سختی هایش را به امید نفس های دیگری طی می کنی و آخرش ختم میشود به ایستگاهی که بنزینت تمام می شود و عاقبت آرام و سرد دارز می کشی و قلبت را می بینی که خسته تر از تو، نمی زند... پ.ن: بی خوابی زده به سرم...خوابم نمیبره...
نوشته شده در پنج شنبه 91/6/30ساعت
11:53 عصر به قلم سارا بانو نظرات ( ) |
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه